Eu gosto Brasil

OLaaaaaaaaaaa 

Tudo bem?

Voor mensen die geen zin hebben in lange teksten:  Sorry  ik heb nou eenmaal veel te vertellen.

Na een aantal technische probleempjes en onverwachte vertrekken en een niet opgeslagen blog is deze er dan daadwerkelijk. 

Beginnend bij het begin: tja  het was wat.  Ik weet het nu al niet echt meer hoe het allemaal ging maar het was een heel gedoe. Voordat ik naar Brazilië kon gaan moest ik natuurlijk een Visum hebben.  Online kun je een formulier met jou gegevens invullen. Als je dit helemaal ingevuld hebt kun je pas een afspraak maken. Nou dat is normaal gesproken zo gedaan....... Maaaaaar  ik ben weer speciaal.  Ik had nog geen Gast gezin en kon dus ook nog niet alles invullen. Voor het aanvragen van een visum bij het consulaat generaal van Brazilië in Rotterdam staat normaal gesproken een tijd 10 werkdagen. Onthoud dit. Nu we eindelijk een gastgezin hadden konden we snel een afspraak maken.  Deze afspraak kon pas op de 23ste. Als je de tijd zou nemen om dit door te rekenen dan zou je uitkomen op 5 augustus. Geen probleem toch? Wel dus.... Mijn vlucht was geboekt op de 4de. 

Een visum aanvragen is niet makkelijk. Er komt vooral veel stress bij kijken :).  Wij hadden alles geregeld voor de dag. Er moesten alleen nog papieren uit Brazilië komen. Deze kwamen gelukkig weer net op tijd. De dag van de afspraak zelf moesten we eerst langs een Notaris in Rotterdam die gelinkt was aan het consulaat. Dat ging prima en naar een aantal euros neergelegd te hebben was dat gelukkig geregeld. Er viel al een last van onze schouders. Vervolgens liepen we naar het gebouw waar het consulaat in zit. (rechts van Rotterdam Centraal) Wij waren een half uur te vroeg maar dat maakte opzich niet veel uit. Mensen naast ons hadden allemaal slechte verhalen en waren voor de zoveelste keer bij het consulaat

( ik heb op dit moment echt veel moeite om dit te maken want ik ben echt moe en heb super veel last van k*t muggen.) 

Na deze slechte verhalen werd ik dan toch een beetje zenuwachtig. De vrouw achter het loket zag er boos uit en was duidelijk chagrijnig.  Zij zag mijn formulier en papieren en riep : OH NO AFS.  De beste vrouw had slechte ervaringen met Afs.  Mijn hart stopte even en het enige wat ik kon denken waren scheldwoorden.De vrouw ging vervolgens door de aangeleverde documenten kijken. Binnen een halve minuut kwamen er een aantal emoties voorbij waarbij uiteindelijk een heel blije achterbleef. Ze was helemaal blij en alles was goed geregeld. Ik hoorde een zachte zucht naast mij en kon zien dat mijn moeder opgelucht was. IK ook kan ik u vertellen. De vrouw achter het loket vertelde dat normaal gesproken de Rotary ( een andere organisatie) het altijd beter voor elkaar had maar dit keer had AFS gewonnen.  Nu kwam alleen nog het op tijd  visum klaar probleempje. Nog voordat ik daar iets over kon vragen of zeggen vroeg ze naar mijn vertrek datum en zij ze dat ze het visum op de 2de klaar zou hebben.  Helemaal mooi natuurlijk.  

Na een paar drukke dagen was het dan eindelijk zover.  Ik had mijn visum opgehaald. Het afscheid was voor mij oke and zonder al te veel emotie. De eerste vlucht naar Lisabon was saai want er was geen film ofzo maar duurde maar 2uurtjes. De vlucht vanaf Lisabon zat vol met atleten en duurde 13 lange uren. Aangekomen op rio voelde ik me een beetje een superster met al de pers. Wachtend samen met 3 turkse meiden kwam er een groep van 71 italianen aan. De stress was duidelijk hoog bij het afs team maar alles kwam goed. Samen met een turk, Venezolaanse, en 4 italianen gingen we dan naar vitória. Deze 50 min vlucht kon ik wel slapen. We gingen meteen door naar een kamp onder de begleiding vand de "verantwoordelijke" afsers. ( dit is een grapje, ze deden het prima) Onder de vrijwilligers was ook een ex afser die net 3 weken geleden uit vlaams België is gekomen, super aardig en er was ondertussen ook al een meisje uit nieuw Zeeland aangekomen. Snachts na de pizza was ik even ziek terwijl 2 belgen en 2 thaise aankwamen. Ik woon bij een van de vlaamse belgen in de buurt en we zijn toch wel vrienden denk ik :). Ondertussen waren ook de daadwerkelijke afs leiding en vrijwilligers gekomen. Super aardige mensen en super legal ( cool). Het was een gezellig kamp waarbij we veel gepraat hebben en vrienden hebben gemaakt. De voorlaatste kamp dag arriveerden nog twee amerikanen waarvan het meisje bij mij op school zit. De laatste dag was inpakken en terug naar vitória. ( jet kamp was ergens anders). Opgewacht door onze gastgezinnen gingen we zenuwachtig het avontuur tegemoet. Ik kreeg te hiren dat ik , Arthur (België) en cream (Thailand) in de zelfde wijk zouden komen. Het gastgezin is aardig en zijn lief voor mij. We reden naar ons huis. De mensen die nar Indonesië zijn geweest of de foto's hebben gezien, weten een beetje wat ik bedoel als ik zef dat het er weer net zo uitziet alleen minder groen. Het is een redelijk arme wijk maar dat maakt helemaal niet uit. Ik kan alleen niet met telefoon over straat anders word deze gejat. Samen met arhur gegeten en daarna lieten ze mij het huis zien. Klein maar fijn. Dezelfde avond gingen wij naar de kerk. Het was echt super ongemakkelijk maar ik ben toch geweest. De volgende dagen waren relaxed omdat ik nog niet naar school hoefde. De maandag naar het ziekenhuis geweest met mijn tante ( die trouwens een schat van een mens is) om een familie lid the bezoeken. Na dit bezoek besloot ik om nooit maar dan ook nooit meer daar te komen want wat een zooi. Oud en een conplete chaos. Volgende dag zou dan al school zijn maar ik had geen spullen en uniform en werd dat dus verplaatst. Mojn school, collegio alternativo, ligt niet in de wijk en ik moet dus elke dag met de bus. 6:30 gaat de wekker en moet ik samen met mijn gastbroer opstaan ( hij deelt zijn kamer met mij). Een vriend van de familie ging mee om me te helpen. Zoals ik al zei zit ik met het Amerikaanse meisje op school. Zij zit in een andere klas maar wel zelfde jaar. De klas was natuurlijk vriendelijk en geïnteresseerd. Ik heb vrienden gemaakt mst de een paar jongens waarvan er een goed engels kan. Braziliaanse scholen zijn natuurlijk anders. Zo is een uniform verplicht en loopt de leraar van klas naar klas en niet zoals bij ons ook de kinderen.. school is nog wel saai omdat ik er niks van snap. Na school heb ik al een aantal echt braziliaanse dingen gedaan zoals strandvoetbal, dingen gegeten, en straat voetbal. Veel verschillende dingen gegeten en dus vaak vroeg opgestaan. Ik ben op vrijdag naar het winkelcentrum in vitória geweest smaen met arthur en de familie vriend. Met de bus is dat zon uurtje denk ik. Eigenlijk niet op gelet. Ik heb okk nog pizza gegeten met de broer vam arthur en zijn vrienden. Deze vrienden ken ik nu ook al. De meesten zitten bij hem op voetbal . Het weer hier is nu nog niet zo warm maar koud is het nooit. 25 gemiddeld. Van de olympische spelen niet veel van gezien vanwege schol en kamp enzo. Al wel veel voetbal..... Mij Portugees is nog slecht maar ik versta wel eens dingen en het lukt mij al wel een paar woorden te spreken. Dat is het wel voor nu. Mijn motto is nog steeds: niks geleerd maar het was el gezellig ( ook dit kamp weer) Ik ga proberen weer sneller blogs te schrijven want ik moet eerlijk zeggen dat het ael een klein beetje schamend was om te zien dat mensen die er nog geen week zijn al wel een blog kunnen schrijven en ik niet Oh ja Eu muito gosto Brasil. Het is echt een geweldig land . Het heeft veel problemen maar wel de moeite waard om te bezoeken. Met mij gaat het dus prima alles is bem. Mama ik ben oké Dat was het dan echt voor nu Tchau amigos Ik hoop dat het gelukt is. Foutjes verbeter ik weer als de laptop weer internet heeft